Bu masal, çocuklara doğayı sevmeyi, ona saygı göstermeyi ve kendilerini ifade etmeyi öğretir.
Bir varmış, bir yokmuş, yeşilliklerle kaplı, rengarenk çiçeklerle süslenmiş kocaman bir orman varmış. Bu ormanda her gün güneşin ilk ışıklarıyla uyanan küçük bir kız yaşarmış. Adı Duru’ymuş. Duru, kahverengi gözleriyle etrafındaki güzellikleri keşfetmeyi ve kıvırcık saçları rüzgarda dans ederken şarkılar söylemeyi çok severmiş.
Duru’nun en sevdiği şeylerden biri, ormanda dolaşıp çiçeklerin arasında kaybolmakmış. Ormanın içi o kadar büyükmüş ki her defasında yeni bir yer keşfeder, yeni çiçekler bulurmuş. Özellikle mor menekşeleri ve pembe gülleri çok severmiş. Bazen çiçeklerin önünde durup onları büyük bir dikkatle incelermiş; “Acaba siz de şarkı söyler misiniz?” diye onlara sorar, bir cevap bekler gibi kulaklarını kabartırmış.
Bir sabah Duru, ormanın derinliklerinde daha önce hiç gitmediği bir yeri keşfetmeye karar vermiş. Spor ayakkabılarını giymiş, en sevdiği şapkasını takmış ve annesine, “Ben ormanın derinliklerine doğru bir yürüyüş yapacağım!” demiş. Annesi ona dikkatli olması gerektiğini hatırlatmış, Duru da başını sallayıp yola koyulmuş.
Ormanın derinliklerinde, Duru’nun daha önce hiç görmediği bir yer varmış. Büyük, kocaman ağaçlar gökyüzüne uzanıyor, dallarında bin bir çeşit kuş ötüşüyormuş. Çiçekler her yeri kaplamış, yerlerde sarı papatyalar, kırmızı laleler ve mavi sümbüller varmış. Duru’nun içi mutlulukla dolmuş, bir yandan yürüyüp bir yandan da şarkı söylemeye başlamış:
“Çiçekler dans eder, rüzgarla birlikte,
Doğa gülümser bize, ne güzel bir hediye!”
Tam şarkısını söylerken birden tuhaf bir ses duymuş. Sanki uzaklardan bir melodi geliyormuş, ama nereden geldiğini anlayamamış. Duru, bu sihirli sesin peşine düşmüş. Adımları hızlandıkça ses daha da netleşmiş. Sonunda ormanın ortasında kocaman bir çimenlik alana varmış. Bu alanda devasa bir ağaç varmış, yaprakları güneşte parlıyor, dalları gökyüzünü kucaklıyormuş. Ağacın altında ise küçük, sevimli bir kedi oturuyormuş.
Kedi, Duru’yu görünce hemen yanına gelmiş. Tüyleri bembeyaz, gözleri ise parlak yeşilmiş. Sanki uzun zamandır Duru’yu bekliyormuş gibi bir hali varmış. Duru eğilip kediyi sevmeye başlamış. “Merhaba, küçük dostum!” demiş. “Bu güzel müziği sen mi yapıyorsun?”
Kedi hafifçe mırlamış ve kuyruğunu sallamış. Sonra birden ağacın dallarından ince bir ses yükselmiş: “Hayır, müziği biz yapıyoruz!” Duru şaşkınlıkla başını kaldırmış ve ağacın yapraklarının arasında gizlenmiş minik bir kuş korosunu görmüş. Her biri farklı bir tonda şarkı söylüyormuş, ama hepsinin sesi bir araya geldiğinde büyülü bir melodi oluşuyormuş.
Duru, bu sihirli müzik karşısında hayran kalmış. “Ne kadar güzel bir şarkı bu!” demiş. “Ben de sizinle şarkı söyleyebilir miyim?”
Kuşlar neşeyle kanat çırpmış. “Tabii ki!” demişler. “Bu ormanın şarkısı, herkes katılabilir!” Duru, kuşların yanına oturmuş ve onların melodisine kendi sesini eklemiş. Ormanın içinde yankılanan bu şarkı, doğanın kalbini gülümsetmiş.
Bir süre sonra Duru, şarkının sadece eğlenceli olmadığını fark etmiş. Bu şarkı, ormandaki çiçekleri açtırıyor, ağaçlara güç veriyor ve hayvanlara enerji dolu bir yaşam sunuyormuş. Her notada çiçekler biraz daha renkleniyor, ağaçlar daha da büyüyormuş.
Kedi de Duru’nun yanına kıvrılmış, tüyleri Duru’nun ayaklarına dokunuyormuş. Duru, kediyi okşarken şarkıya devam etmiş. Şarkı bitip sessizlik ormana geri döndüğünde, kuşlar ona teşekkür etmiş: “Senin sesin ormana hayat verdi, Duru. Artık bu ormanın bir parçasısın.”
Duru mutlu bir şekilde gülümsemiş. “Sizlerle birlikte şarkı söylemek ne kadar güzel!” demiş. “Her gün buraya gelip sizinle şarkı söylemek isterim.”
Kuşlar ve kedi, Duru’ya sıcacık bir bakış atmışlar. “Biz de seni her zaman burada bekleyeceğiz,” demişler.
Duru, ormandan dönerken kalbi şarkılarla dolmuş, adımları hafiflemiş. Artık ormana her gittiğinde doğanın ona sunduğu bu sihirli şarkıya katılmak için sabırsızlanıyormuş. Çiçeklerle dans ediyor, kuşlarla şarkı söylüyor ve kediyle dostluğunu her gün pekiştiriyormuş.
O günden sonra, Duru’nun sesi ormanın şarkısına karışmış ve herkes onun doğanın sihirli bir parçası olduğunu biliyormuş.
Ve böylece, Duru’nun doğa ile olan dostluğu her geçen gün daha da güçlenmiş. Masal bu ya, belki bir gün sen de o ormana gidip Duru’nun şarkısına eşlik edersin, kim bilir?
Çocuklarınız için isme özel masal yazdırın. Kendilerini özel hissettirecek masallarla onlara unutulmaz anılar bırakın.
Görüşleriniz bizim için çok kıymetli. Masalı okuduktan sonra düşüncelerinizi yazmanızı rica ederiz. Teşekkürler!
