Doğa, yalnızca bizim değil, hayvanların ve bitkilerin de evidir. Onları korumak ve hep birlikte yaşamı sürdürmek için iş birliği yapmamız gerekir.
Masmavi gökyüzünün altında, yemyeşil ormanların çevrelediği küçük bir kasabada Kuzey adında sevimli bir çocuk yaşarmış. Kuzey, kumral teni, ela gözleri ve yanağındaki tatlı gamzesiyle herkesi kendine hayran bırakırmış. O, doğayı çok severmiş, özellikle de ormanlarda yürüyüş yapmayı ve hayvanları izlemeyi. Bir sabah, Kuzey kasabanın yakınındaki ormana gitmek için erkenden uyanmış. Güneş her zamanki gibi parlak olmalıymış, ama bu kez ortada bir gariplik varmış: Güneş kaybolmuştu!
Ormanın derinliklerine doğru yürümeye başladığında, her yerin karanlık ve sessiz olduğunu fark etmiş. Ağaçlar yapraklarını dökmüş, çiçekler solmuş, hayvanlar ise bir köşeye sinmiş. Kuzey hemen yardım etmeye karar vermiş. “Güneşi bulmalıyım, yoksa orman tamamen solacak!” diye düşünmüş.
Yürüdükçe, önüne kocaman bir tavşan çıkmış. Tavşan, üzgün bir şekilde, “Güneş kayboldu, biz de renklerimizi kaybettik,” demiş. Tavşanın bir zamanlar beyaz olan tüyleri şimdi gri ve matmış. Kuzey, tavşana yardım etmeye karar vermiş: “Merak etme, ben Güneş’i bulacağım ve ormanın tekrar ışıldamasını sağlayacağım.”
Yoluna devam ederken, büyük bir meşe ağacının dibinde toplanmış sincaplarla karşılaşmış. Sincaplar da, “Artık kozalak toplayamıyoruz, Güneş olmadan yiyecek bulamıyoruz,” diye yakınmışlar. Kuzey, onları teselli ederek, “Birlikte Güneş’i bulacağız, ve her şey eski haline dönecek,” demiş.
Kuzey ormanın derinliklerinde ilerlerken, karşısına bir mağara çıkmış. Mağaranın önünde, devasa bir aslan yatıyormuş. Aslan, “Güneş buradaydı, ama kimse onu geri getiremedi. Eğer onu kurtaramazsak, orman sonsuza dek karanlık kalacak,” demiş. Kuzey, aslana bakmış ve cesaretle, “Ben Güneş’i bulmak için ne gerekiyorsa yaparım!” demiş.
Aslan, Kuzey’e yardım etmeyi teklif etmiş: “Güneş, mağaranın içinde hapsedildi, ancak onu serbest bırakmanın tek bir yolu var. Ormanın hayvanlarıyla iş birliği yapmalı ve Güneş’e ulaşmalısın.”
Kuzey, tavşan, sincaplar ve aslanla birlikte mağaraya girmiş. İçerisi karanlık ve serinmiş, ama Kuzey asla pes etmemiş. Mağaranın derinliklerinde, taşlarla çevrili bir yerde küçük, zayıf bir ışık fark etmişler. Bu, hapsedilen Güneş’in son ışıltısıymış. Kuzey, cesurca ileri atılmış ve Güneş’e doğru yürümüş.
Tam Güneş’e ulaşacakken, önüne devasa bir kartal çıkmış. Kartal, “Eğer Güneş’i serbest bırakmak istiyorsan, bu ormanın ne kadar değerli olduğunu kanıtlamalısın,” demiş. Kuzey hiç tereddüt etmeden, “Bu orman, hayvanların evi, ağaçlar, çiçekler ve gökyüzü burada birlikte yaşıyor. Hepsi birlikte hayat buluyor. Güneş olmadan, bu yaşam devam edemez!” diye cevap vermiş.
Kartal, Kuzey’in içten gelen cevabından etkilenmiş ve kanatlarını açarak yolu açmış. Kuzey, Güneş’e yaklaşmış ve onu taşlardan kurtarmış. Güneş hemen ormanın üzerinde parlamaya başlamış, mağara aydınlanmış ve hayvanlar neşe içinde dans etmeye başlamış.
Tavşan tekrar bembeyaz olmuş, sincaplar kozalaklarını toplamaya başlamış, ağaçlar yapraklarına kavuşmuş ve çiçekler tekrar açmış. Aslan ise gururla Kuzey’e bakmış ve “Senin sayende ormanımız yeniden canlandı,” demiş.
Kuzey, Güneş’in ormana geri dönmesini sağlamanın mutluluğuyla kasabasına geri dönmüş. O günden sonra, ormanda ne zaman yürüyüş yapsa, güneş her zamankinden daha parlak parlıyormuş ve hayvanlar ona teşekkür ediyormuş.
Çocuklarınız için isme özel masal yazdırın. Kendilerini özel hissettirecek masallarla onlara unutulmaz anılar bırakın.
Görüşleriniz bizim için çok kıymetli. Masalı okuduktan sonra düşüncelerinizi yazmanızı rica ederiz. Teşekkürler!
