Zeynep Ela’nın mor şapkalı kedisi Moli’nin yardımıyla büyülü Mor Ormanı’na yaptığı yolculuk, kalbinin sevgisiyle tüm canlılara umut ve mutluluk getirmesini anlatır.
Bir varmış, bir yokmuş… Gökkuşağının en parlak renkleri, yıldızların en ışıltılı halleriyle süslendiği bir günde, Zeynep Ela adında güzel mi güzel, mavi gözlü, sarı saçlı bir kız yaşarmış. En çok evcilik oynamayı, oyuncaklarını konuşturup onlara birbirinden tatlı hikayeler anlatmayı severmiş. Bir gün yine odasında, mor renkli yastıkların arasına saklanmış, minik çay fincanları ve oyuncaklarıyla evcilik oynarken, yatağının başucunda duran mor şapkalı oyuncak kedisi birden canlanmış.
Kedinin adı Moli’ymiş. Moli, gözlerini usulca açmış ve yumuşacık sesiyle, “Merhaba, Zeynep Ela!” demiş. Zeynep Ela önce şaşırmış, sonra kocaman gülümsemiş. “Moli! Sen konuşabiliyor musun?” diye sormuş heyecanla. Moli, patilerini hafifçe sallayarak, “Evet, ama sadece kalbi sevgiyle dolu çocuklarla,” demiş ve kuyruğunu neşeyle sallamış.
Moli, Zeynep Ela’ya büyülü Mor Ormanı’ndan geldiğini anlatmış. O orman, çiçeklerin konuştuğu, hayvanların dostça bir arada yaşadığı, her şeyin morun en güzel tonlarına büründüğü büyülü bir yermiş. Ama kötü bir büyü, Mor Ormanı’ndan bütün renkleri çalmış. Şimdi orman solgunmuş ve neşesini kaybetmiş.
“Zeynep Ela, senin kalbinin iyiliği ve cesaretinle ormana tekrar renklerini kazandırabiliriz,” demiş Moli. “Hadi mor şapkamı tak, gözlerini kapa ve en güzel dileğini düşün!” Zeynep Ela mor şapkayı takar takmaz, kendini birden Mor Ormanı’nda bulmuş. Ağaçların dalları yere doğru eğilmiş, çiçekler sararmış, kuşlar uçmayı unutmuş gibi sessizce oturuyormuş.
Zeynep Ela ve Moli, ormanın derinliklerine doğru ilerlerken karşılarına renklerini kaybetmiş sevimli bir sincap çıkmış. Zeynep Ela sincabın yanına gitmiş, elleriyle onu nazikçe okşamış ve ona kalbinin tüm sevgisiyle sarılmış. O an sincap, yavaşça parlamaya, gri tüyleri altın sarısına dönüşmeye başlamış. Sincap mutlulukla Zeynep Ela’nın etrafında dans etmiş, “Teşekkür ederim, Zeynep Ela! Renklerimi geri getirdin!” demiş.
Böylece, Zeynep Ela ve Moli ormanın her köşesine giderek hayvanlara yardım etmiş, ağaçlara dokunmuş, çiçeklerle konuşmuş. Her dokunduğu canlı, yeniden rengini bulmuş, orman eski neşesine kavuşmuş. Kuşlar neşeyle şarkı söylemiş, kelebekler gökyüzünde dans etmiş. Mor Ormanı, Zeynep Ela’nın sevgisiyle parlamış, her köşe morun en güzel tonlarına bürünmüş.
Sonunda Zeynep Ela, Mor Ormanı’nın en yüksek tepesine çıkmış ve bir dilek daha tutmuş. “Bu orman hep neşeli kalsın, tüm dostlarım daima mutlu olsun,” demiş. Gözlerini tekrar açtığında, kendini odasında bulmuş ama bu sefer Moli ona gülümseyerek bakıyormuş. Zeynep Ela o günden sonra Moli’nin sadece bir oyuncak olmadığını, içinde koskocaman bir dünya sakladığını biliyormuş.
Ve böylece, Zeynep Ela her evcilik oynadığında Moli’nin mor şapkasına bakar, kalbinde ormanın neşesini hep yaşatırmış. Gökyüzü ne kadar uzak olursa olsun, Zeynep Ela’nın kalbi hep Mor Ormanı’nın en parlak yıldızıymış.
Gökten üç elma düşmüş; biri Zeynep Ela’nın cesaretine, biri Moli’nin sihrine, biri de bu masalı dinleyenlerin kalbine…
Çocuklarınız için isme özel masal yazdırın. Kendilerini özel hissettirecek masallarla onlara unutulmaz anılar bırakın.
Görüşleriniz bizim için çok kıymetli. Masalı okuduktan sonra düşüncelerinizi yazmanızı rica ederiz. Teşekkürler!
