Uras, annesinden ayrılmanın zor olduğunu düşünse de, okulda onu bekleyen güzel şeyler ve dostları olduğunu öğrenmiş.
Bir varmış, bir yokmuş… Yemyeşil ağaçların dallarında kuşların şarkılar söylediği, çiçeklerin renkleriyle gökyüzüne meydan okuduğu bir kasaba varmış. İşte bu kasabanın tam ortasında, kocaman pencereleri ve rengarenk bahçesiyle cıvıl cıvıl bir anaokulu dururmuş. Bu anaokuluna yeni başlamış küçük, meraklı bir çocuk varmış. Adı Uras’mış. Kumral saçları ve kahverengi gözleriyle etrafa neşe saçan Uras, okulu çok severmiş. Boyama yapmayı, arkadaşlarıyla oyun oynamayı ve her gün yeni şeyler öğrenmeyi dört gözle beklermiş. Ancak her sabah annesinden ayrılmak onun için hep biraz zor olurmuş.
Bir sabah, güneş tatlı tatlı parıldarken, Uras elinde sımsıkı tuttuğu annesinin eliyle okulun yolunu tutmuş. İçinde hem heyecan hem de hafif bir hüzün varmış. Okul kapısına yaklaştıklarında Uras, annesine dönüp, “Anne, okulu çok seviyorum ama seni bırakmak zor,” diye fısıldamış.
Annesi, Uras’ın yumuşacık saçlarını okşayarak ona şefkatle gülümsemiş. “Biliyorum tatlım,” demiş. “Ama sen okuldayken seni hep düşünüyorum. Yeni şeyler öğrendiğini, arkadaşlarınla oynadığını hayal ediyorum. Üstelik seni okulda çok seven arkadaşların var, Kağan, Eymen ve Atlas seni bekliyor.”
Uras, annesinin sözleriyle biraz rahatlamış ama hâlâ içinde hafif bir endişe varmış. İşte tam o sırada sınıf kapısında bir ses duyulmuş. Esra öğretmen, sıcacık gülümsemesiyle kapıda belirmiş. “Günaydın Uras! Bugün seni harika sürprizler bekliyor,” demiş.
Uras, merakla Esra öğretmenine bakmış. “Sürpriz mi? Ne sürprizleri?” diye sormuş.
Esra öğretmen, göz kırparak, “Bugün sınıfımızda keşif günü! Yeni şeyler öğrenip birlikte deneyler yapacağız. Ayrıca günün sonunda büyük bir hazine avı oyunumuz var!” demiş.
Uras’ın kalbindeki heyecan birden büyümüş. “Hazine avı mı? Bu harika!” diye bağırmış.
Annesi de bu sevinci görünce Uras’ı cesaretlendirmek için, “Ben de seni çok özleyeceğim ama okulda neler yaptığını bana anlattığında seni dinlemek için sabırsızlanıyorum,” demiş. “Okulun sonunda seni almaya geldiğimde bana bütün gününü anlatırsın, tamam mı?”
Uras, annesine sıkı sıkı sarıldıktan sonra cesurca sınıfa girmiş. İçeri girer girmez sıcacık bir hava ve neşe dolu sesler onu sarmış. Sınıfta Kağan, Eymen ve Atlas, Uras’ı görünce koşarak yanına gelmişler. Hep birlikte masaya oturup Esra öğretmenin hazırladığı rengarenk kartonlar, yapıştırıcılar ve boyalarla oyun oynamaya başlamışlar. Her bir çocuk, kocaman bir gökyüzü resmi yapmış. Pamuk gibi bulutları yapıştırmışlar, parlak sarı bir güneş çizmişler.
Sonra sıra hazine avına gelmiş! Esra öğretmen, sınıfın dört bir yanına küçük ipuçları saklamış. Uras, Kağan, Eymen ve Atlas heyecanla ipuçlarını toplamaya başlamışlar. Bir ipucunu bulduklarında sevinçle bağırıyor, bir sonrakini aramak için koşturuyorlarmış. En sonunda Uras, büyük hazine sandığını bulmuş. Sandığın içinde ne mi varmış? Renkli balonlar! Her çocuğa bir tane hediye edilmiş.
Günün sonunda Uras, okulun kapısında annesini görünce koşa koşa ona sarılmış. “Anne! Bugün neler yaptık bir bilsen!” demiş heyecanla. “Hazine avı yaptık, kocaman bir resim yaptık ve çok eğlendik!”
Annesi, Uras’a sevgiyle bakmış ve “Biliyor musun, seni çok özledim ama okulda böyle güzel şeyler yaşadığını bilmek beni çok mutlu ediyor,” demiş.
O günden sonra Uras, her sabah okula gitmek için sabırsızlanmaya başlamış. Annesinden ayrılmak artık o kadar da zor değilmiş, çünkü okulda onu bekleyen yepyeni maceralar, sürprizler ve arkadaşları varmış. Ve her gün okulun sonunda annesi onu sevgiyle kucaklıyormuş.
Çocuklarınız için isme özel masal yazdırın. Kendilerini özel hissettirecek masallarla onlara unutulmaz anılar bırakın.
Görüşleriniz bizim için çok kıymetli. Masalı okuduktan sonra düşüncelerinizi yazmanızı rica ederiz. Teşekkürler!
