Doğanın dengesi, sevgi ve saygıyla korunur. Gerçek güç, başkalarına yardım etmek ve doğayı anlayarak yaşamakla ortaya çıkar.
Bir zamanlar, yüksek dağların ardında, derin vadilerle çevrili, ağaçların gökyüzüne değdiği büyülü bir orman vardı. Bu ormanda, hayvanlar insanlar gibi konuşur, rüzgâr yaprakların arasında fısıldar, çiçekler ise şarkılar söylerdi. Ormanın derinliklerinde yaşayan Poyraz adında küçük bir çocuk vardı. Poyraz, aslanları çok severdi. Aslanların gücüne, cesaretine ve kükremesine hayran kalırdı. Onun hayalinde, bir gün ormanın kralı olan aslanlarla tanışıp onların sırlarını öğrenmek vardı.
Poyraz’ın küçük bir kardeşi vardı, adı Aybars’tı. Aybars, henüz küçücük bir çocuktu ama abisini büyük bir hayranlıkla izlerdi. Poyraz nereye gitse, Aybars peşinden giderdi. İki kardeş, birbirlerinden hiç ayrılmazdı. Bir sabah Poyraz, ormanın derinliklerinden gelen kükremeyi duydu. Bu, bir aslanın güçlü sesiydi. O an, Poyraz’ın kalbi yerinden çıkacak gibi atmaya başladı. “Bu bir işaret olmalı!” diye düşündü. Hemen kardeşi Aybars’ın yanına koştu ve ona heyecanla: “Aybars, bugün büyük gün! Aslanlarla tanışacağız!” dedi.
Küçük Aybars, abisinin bu heyecanına her zamanki gibi katıldı. Poyraz, kardeşini elinden tuttu ve ikisi birlikte ormana doğru yürümeye başladılar. Yolda, rüzgar yaprakları okşarcasına esiyor, kuşlar dalların arasından şarkılar mırıldanıyordu. Orman, her zamankinden daha canlıydı. Ağaçların arasında rengarenk çiçekler açmıştı ve arılar neşeyle dans ediyordu. Poyraz, Aybars’a döndü ve gülümseyerek: “Biliyor musun Aybars, doğa bize her zaman bir şeyler öğretir. Ağaçlar, çiçekler, hayvanlar… Hepsi bu büyük dengeyi korumak için çalışır,” dedi.
Yol boyunca, Poyraz kardeşine ormandaki hayvanlar hakkında bilgi verdi. Ona kuşların nasıl yuva yaptığını, karıncaların nasıl çalışkan olduğunu, ağaçların ise doğanın nefesten oluşan kalbi olduğunu anlattı. Aybars, abisini hayranlıkla dinliyor ve her bir bilgi kırıntısını büyük bir merakla zihnine kazıyordu. Poyraz, Aybars’a doğanın ne kadar mucizevi olduğunu anlatırken, karşılarına devasa bir kaya çıktı. Bu kayadan ardına bakınca kocaman, heybetli bir aslan gördüler.
Aslan, altın sarısı kürküyle güneşin ışığını adeta yansıtıyordu. Gözleri bilge bir parlaklıkla parlıyordu ve koca patileriyle yavaşça çocuklara yaklaşıyordu. Ancak aslanın gözlerinde hiçbir korkutucu iz yoktu. Aksine, gözlerinde bir bilgelik ve şefkat vardı. Poyraz ve Aybars, aslanı görünce biraz ürktüler ama Poyraz, kardeşinin elini daha sıkı tuttu ve cesaretle ileri adım attı.
Aslan, çocuklara yaklaştı ve derin, ama yumuşak bir sesle konuştu: “Merhaba küçük dostlarım. Cesaretiniz beni buraya çekti. Ben ormanın kralıyım, ama yalnızca gücümle değil, kalbimdeki sevgiyle de bu ormanın koruyucusuyum.”
Poyraz, şaşkınlıkla aslana baktı. “Seninle tanışmayı o kadar çok istiyordum ki! Aslanlar her zaman en güçlü hayvanlar olarak bilinir, ama seni görünce sanki sadece güç değil, bilgelik de hissediyorum,” dedi.
Aslan gülümsedi ve oturup çocukları yanına çağırdı. “Evet, biz aslanlar gücümüzle biliniriz, ama gerçek güç sadece fiziksel değildir. Gerçek güç, doğanın dengesini anlamak, korumak ve ona saygı duymaktan gelir. Ormandaki her hayvan, her bitki bu dengenin bir parçasıdır.”
Poyraz merakla sordu: “Peki bu dengeyi nasıl koruyabiliriz?”
Aslan, büyük patisini hafifçe yere koydu ve konuşmaya devam etti: “Her canlı, bu ormanın bir parçası. Bizler bu dünyada sadece yaşamak için değil, aynı zamanda korumak için de varız. Doğa bize ne veriyorsa, ona karşılık vermeliyiz. Bir ağacın yaprağı yere düştüğünde, toprak ona yeniden hayat verir. Kuşlar yuva yaptığında, ağaçlar onları kucaklar. Biz de birbirimize ve doğaya öyle yaklaşmalıyız.”
Poyraz, aslanın sözlerinden çok etkilenmişti. Doğanın gücünü sadece fiziksel değil, aynı zamanda sevgi ve saygıyla korumanın önemini anlamıştı. Aybars ise abisinin yanında sessizce dinliyor, aslanın büyük gözlerine hayranlıkla bakıyordu.
Bir süre daha aslanla birlikte vakit geçirdikten sonra, Poyraz ve Aybars evlerine dönmeye karar verdiler. Aslan, onlara veda ederken son bir öğüt verdi: “Cesaretiniz ve merakınız, sizi her zaman doğru yola götürecek. Ama unutmamalısınız ki, gücünüzü sevgi ve bilgelikle kullanmalısınız. Doğayı koruyarak, onun mucizelerinden faydalanabilirsiniz.”
İki kardeş, aslanın sözlerini kalplerine kazıyarak eve döndüler. Poyraz artık sadece aslanların gücünü değil, doğanın dengesi ve sevgisini de anlamıştı. Aybars ise abisine her zamankinden daha çok hayran kalmıştı. Bu macera onların hayatında unutulmaz bir yer etmişti.
Çocuklarınız için isme özel masal yazdırın. Kendilerini özel hissettirecek masallarla onlara unutulmaz anılar bırakın.
Görüşleriniz bizim için çok kıymetli. Masalı okuduktan sonra düşüncelerinizi yazmanızı rica ederiz. Teşekkürler!
