Bu masal, doğayı sevmenin ve korumanın önemini öğretir. Doğadaki her canlı, küçük ya da büyük olsun, bizim gibi bu dünyanın bir parçasıdır.
Bir varmış, bir yokmuş, doğayı çok seven, kumral saçlı, merhamet dolu bir kız çocuğu yaşarmış. Adı Eylül Sevde’ymiş. Eylül Sevde, gülümsemesiyle herkesi mutlu eden, doğaya ve hayvanlara büyük sevgi duyan bir kızmış. Küçük kardeşi Ahmet Eymen ise henüz bir yaşındaymış. Kumral saçlı, gamzeli ve oldukça hareketli bir çocukmuş. Biraz yaramaz olsa da, ablasını çok severmiş.
Bir gün, Eylül Sevde ve Ahmet Eymen, ormanda bir gezintiye çıkmışlar. Orman her zamanki gibi huzur doluymuş; kuşlar cıvıldıyor, yapraklar rüzgarla hafifçe dans ediyormuş. Eylül Sevde, Ahmet Eymen’i arabasına oturtmuş, çevresine merakla bakan küçük kardeşine doğayı anlatıyormuş.
“Eymen, bak bu ağaçlar ne kadar büyük ve güçlü! Biliyor musun, ağaçlar bize oksijen verir. Biz de onlara iyi bakmalıyız,” demiş Eylül Sevde, sevgi dolu gözlerle ormana bakarak.
Ahmet Eymen, ablasının söylediklerini anlamasa da büyük kahkahalar atarak gülmüş. O, ağaçların dallarında sallanan kuşları ve yerde yürüyen böcekleri izlemekten çok keyif alıyormuş.
Bir süre sonra, önlerinde büyük bir kelebek belirivermiş. Kelebek, rengarenk kanatlarıyla adeta bir çiçek gibi parlıyormuş. Ahmet Eymen, ellerini uzatıp kelebeği yakalamaya çalışmış ama Eylül Sevde nazikçe onu durdurmuş.
“Ahmet, kelebeklere zarar vermemeliyiz. Onlar doğanın çok değerli bir parçası,” demiş. “Kelebekler çiçeklerin polenlerini taşırlar ve bitkilerin çoğalmasına yardım ederler.”
Ahmet Eymen, kelebekten etkilenmiş, ellerini indirip gülümsemiş. O sırada, ormanın derinliklerinden bir ses duyulmuş. İki kardeş, merakla sesin geldiği yöne bakmışlar. Birdenbire, önlerinde altın sarısı yeleleriyle ışıl ışıl parlayan dev bir geyik belirivermiş.
“Merhaba çocuklar,” demiş geyik. “Ben bu ormanın koruyucusuyum. Doğa çok önemli ve onu korumak sizin gibi sevgi dolu kalplere emanet. Eğer isterseniz, size doğanın sırlarını öğretebilirim.”
Eylül Sevde heyecanla, “Tabii ki, öğrenmek isteriz!” demiş.
Geyik, uzun boynunu eğmiş ve çocukları sırtına almış. Onları ormanın derinliklerine doğru götürürken doğanın farklı yönlerini anlatmış. Kuşların yuva yaptıkları ağaçlar, karıncaların toprak altında kurdukları evler, ve nehirlerde yaşayan balıklar… Her biri doğanın harika bir parçasıymış.
“Eylül, sen doğayı seviyorsun. Ağaçları koruduğunuzda, sadece onları değil, içinde yaşayan tüm canlıları korumuş oluyorsunuz,” demiş geyik. “Ve Ahmet, sen de küçük ellerinle çiçeklere dokunduğunda onların ne kadar hassas olduğunu fark edeceksin.”
Eylül Sevde, bu dersleri çok ciddiye almış. Ahmet Eymen ise rüzgarla sallanan yapraklara hayranlıkla bakıyormuş. İki kardeş, bu orman gezisinde sadece eğlenmekle kalmamış, doğanın ne kadar değerli olduğunu anlamışlar.
Geyik, çocukları ormanın başlangıcına geri getirdiğinde, “Unutmayın, doğa bizlere hayat verir. Biz de ona iyi bakmalıyız,” demiş ve yavaşça ormanın derinliklerine kaybolmuş.
Eylül Sevde, Ahmet Eymen’i kucağına alıp gülümsemiş. “Gördün mü Eymen, doğa ne kadar harika! Artık biz de doğayı koruyacağız.”
Ahmet Eymen ise ablasının yüzüne bakıp mutlu bir şekilde ellerini çırpmış. O günden sonra, Eylül Sevde ve Ahmet Eymen, her orman gezisinde doğayı daha da çok severek öğrenmeye devam etmişler.
Çocuklarınız için isme özel masal yazdırın. Kendilerini özel hissettirecek masallarla onlara unutulmaz anılar bırakın.
Görüşleriniz bizim için çok kıymetli. Masalı okuduktan sonra düşüncelerinizi yazmanızı rica ederiz. Teşekkürler!
